Συγκίνηση στο Πολυτεχνείο – Πάνος Ρούτσι: «Όταν η νέα γενιά σιωπά, τότε η αδικία νικά»
Σε κλίμα έντονης συγκίνησης πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση των Φοιτητικών Συλλόγων Αθήνας στο κατάμεστο αίθριο του κτιρίου Αβέρωφ, στο ΕΜΠ, το απόγευμα του Σαββάτου (15/11).
Σε κλίμα έντονης συγκίνησης πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση των Φοιτητικών Συλλόγων Αθήνας στο κατάμεστο αίθριο του κτιρίου Αβέρωφ, στο ΕΜΠ, το απόγευμα του Σαββάτου (15/11), στο πλαίσιο του τριήμερου εορτασμού για την 52η επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ένας εκ των ομιλητών ήταν ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένις, που έχασε τη ζωή του στην τραγωδία των Τεμπών.
Ο κ. Ρούτσι, φανερά συγκινημένος, μίλησε στους φοιτητές για τον αγώνα που δίνει, συνδέοντας την τραγωδία με τον αγώνα για δικαιοσύνη. Κατά την έναρξη της ομιλίας του, οι φοιτητές φώναζαν συνθήματα, ενώ ο κ. Ρούτσι καταχειροκροτήθηκε θερμά στο τέλος της τοποθέτησής του.
Αναλυτικά, ο Πάνος Ρούτσι ανέφερε στην ομιλία του:
«Είμαι ένας πατέρας που έχασα το παιδί μου στα Τέμπη. Ένα παιδί σαν εσάς. Νέο και γεμάτο όνειρα, πίστη στη ζωή. Ο γιος μου, ο Ντένις. Ταξίδευε εκείνο το βράδυ με το τρένο που ποτέ δεν έφτασε. Από τότε, η ζωή μου, η ζωή μας, η οικογένεια άλλαξε άρδην.
Ο πόνος έγινε φλόγα μέσα μου. Μία φλόγα που δεν σβήνει, γιατί δεν πρεπε. Και έτσι πήρα την απόφαση να αγωνιστώ, να σταθώ όρθιος, να μη σωπάσω.
Έκανα απεργία πείνας, όχι από μίσος, αλλά από ανάγκη. Για να ακουστεί η φωνή των παιδιών που χαθήκανε. Για να θυμίσω σε όλους μας ότι η δικαιοσύνη δεν είναι διαπραγματεύσιμη.
Δεν ζητάμε εκδίκηση. Ζητάμε αλήθεια, ευθύνη και σεβασμό στη ζωή. Ζητάμε να μην υπάρξει ποτέ ξανά άλλος σταθμός που θα γίνει τάφος.
Ξέρω ότι πολλοί από εσάς ίσως νιώθετε πως τίποτα δεν αλλάζει. Ότι το σύστημα είναι μεγάλο, αδιάφορο, βαρύ. Όμως, κοιτάζοντας τα παιδιά εδώ, τη νέα γενιά, υπάρχει και μια ελπίδα. Γιατί εσείς βγήκατε στους δρόμους, εσείς φωνάξατε, εσείς είπατε 'Δεν ήταν ατύχημα'. Εσείς δώσατε φωνή σε εκείνους που δεν έχουν πια φωνή.
Η απεργία μου ήταν μια πράξη αντίστασης, αλλά ο δικός σας αγώνας είναι η συνέχεια, είναι η ψυχή αυτής της προσπάθειας.
Σας ζητώ λοιπόν να μην ξεχάσετε. Να θυμάστε τον Ντένη, τα 57 παιδιά, τα χαμόγελα που χαθήκανε. Να θυμάστε, αλλά και να πράττετε. Να απαιτείτε ασφάλεια, διαφάνεια, δικαιοσύνη. Γιατί όταν η νέα γενιά σιωπά, τότε η αδικία νικά.
Και εγώ, όσο ανασαίνω, θα συνεχίσω να αγωνιστώ, όχι μόνο για τον Ντένις, αλλά για όλα τα παιδιά. Για να μην υπάρξουν ποτέ ξανά Τέμπη. Ευχαριστώ».
